Ik stap uit. Het is stil op straat. Ik pak de trap naar eenhoog en open de deur. Twee mensen, een man en een vrouw, praten zonder naar elkaar te luisteren door elkaar heen. De man staat in een ongemakkelijke zithouding, waardoor het lijkt alsof hij elk moment een harde wind kan gaan laten. De vrouw staat met haar benen gekruist en half omgedraaid naar de man toe. Ik blijf bij de deur staan.
‘Hoe klinkt je stem ook alweer? Ik zit al de hele tijd met gespitste oren.’
’Jou overkomen altijd dingen… Of word je niet gezien?’
‘Los van dat ze het geweldig doet, is het ook heel handig,’ zegt de regisseuse tegen de opnameleider.
‘Okee, haha, dan weet ik dat.’
Daarna barst het plafond open. Er zakt iets naar beneden. Het is (eindelijk!) de hoofdrolspeler. Die speelt (zogenaamd!) viool in een boom. Er waait nu ook een soort zandstorm over de ‘vlakte’. Na het muzikale intermezzo gaan de monologen van de man en de vrouw door. Dan ebben de stemmen weg. Ik denk aan een website met een drol en een pijltje en de tekst ‘druk hier’ en laat een windje. Dan aanzwellend geroezemoes.
‘It’s a wrap!’ roept de regisseuse.
Een gigantische dorst overmeestert mij en iedereen kan weer ademhalen. Yes! Ik loop als eerste naar de tafel.
‘Treffend, hoe je de gedaante van een grijze muis weet te benaderen,’ vang ik op.
Ik gooi mijn jus d’orange achterover, zet het glas op tafel en pak er nog een. Jij bent overigens nergens te bekennen. Ik kijk uit het raam. Op de plek waar net de auto nog stond, klettert de regen nu in een plas.
