Maks, Mandy en Wus stappen op het bootje. Mandy pakt een tubetje Superglitter uit haar tas en smeert wat glinsterende gouden streepjes op haar gezicht. Ik stap ook op het bootje en ga naast Cupido zitten, die ligt te slapen op een bankje, ingepakt in een wollen deken. Ik smeer geen Superglitter op mijn gezicht. De vuurtoren beschijnt al Mandy’s bleke gezicht met de glitters.
‘We blijven hier tot morgenochtend,’ zegt Wus.
Ik tuur naar Cupido’s blonde lokken, die springerig om zijn hoofd heen krullen. Ik kan ze maar net onderscheiden, want het is inmiddels donker. Heel zacht hoor ik zijn ademhaling. Ik vraag me af in welke slaapfase hij is aanbeland en welke flarden van gisteren, vandaag en misschien zelfs morgen of overmorgen door zijn hoofd schieten als punten van een pijl en op zoek naar een gebroken hart of misschien wel gewoon een bord met oesterzwammen.
Wus graait in een plastic tas en legt vervolgens een zak paprikachips, een appel en een banaan naast Cupido neer. Maks trekt de zak chips open en pakt een handje. Ik verwacht een tirade van Wus, maar die blijft gelukkig uit. Het kabbelende water weerkaatst het licht van de vuurtoren.
Cupido draait zich om en Wus zet een muziekje aan. De muziek zit in een loop, wat saai is (Mandy) en geruststellend (Wus) en voorspelbaar (Maks).
Terwijl Wus, Maks en Mandy over de muziek praten luister ik ernaar. Ik filter hun stemmen weg en visualiseer een cirkel van elektronische klanken. Het is een mooi kunstwerk, als je er middenin staat en niks hoort. Pas wanneer je je een meter verplaatst vallen de klanken je gehoor binnen. Daarna kun je een rondje lopen en het hele ‘liedje’ horen. Je kunt natuurlijk ook eindeloos veel rondjes lopen, net zolang totdat je duizelig bent van verveling, geruststelling of voorspelbaarheid. Je moet dan wel weten waar die geheime cirkel zich bevindt. Daarna kun je slapen, misschien wel een etmaal lang.
Wus pakt een paar dekens en dekt ons toe. Ik hoor Mandy tegensputteren maar Wus is heel resoluut.
‘Slapen jij,’ zegt hij.
Mandy zucht.
‘Malloot,’ zegt Wus.
‘Het is allemaal ook zo complex,’ zeg ik en dan val ik echt in een diepe droomloze slaap.
Maar eerst denk ik nog even aan een cirkel van geluidsgolven, een glooiend landschap dat vast een metafoor is voor het leven, met heuvels en dalen daar waar de liefde was en een hele vurige kus.
